ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ ΆΝΝΑ

by Makis Theodoroulis on Τετάρτη, 20 Απρίλιος 2011 στις 4:15 μ.μ.

ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ ΆΝΝΑ

Πριν αρκετά χρόνια όταν δούλευα βοηθός στην σκηνοθέτρια Λ.Κουρκουλάκου ένας καλός φίλος ο σκηνοθέτης Νώντας ο Σαρλής μου ζήτησε να τραβήξω μερικές φωτογραφίες σε ένα εργαστήρι κεραμικής.

Εκεί γνώρισα τον πρώτο άνθρωπο στην ζωή μου που δούλευε τον πηλό μαζί με την ζωγραφική .Μια περίεργη γυναίκα με μια φαρδιά τζιν φόρμα ,μες το χρώμα και την λάσπη με καλωσόρισε ,δίπλα από το καμίνι που πύρωνε ,κάτω από το παιχνιδιάρικο μάτι του θεού Κεράμου.

Άπλωσε το χέρι της προς εμένα και είπε “εμένα με λένε Άννα”, η προφορά της ήταν κάπως περίεργη ,ξενική ,σκέφτηκα,” ποια είναι αυτή η τρελή Γαλλίδα”, πέρασαν μέρες για να καταλάβω ότι ήταν Ελληνίδα. Το μάτι μου δεν χόρταινε να βλέπει την λάμψη που έβγαζαν αυτά τα πλασμένα κομμάτια από πηλό ,δεν μπορούσα όμως να συγκεντρωθώ, για πολύ ώρα για να μπορέσω να τα αφήσω να λειτουργήσουν, όπως θα έπρεπε, μια και ο μικρός χώρος γέμιζε και άδειαζε από νέους ανθρώπους ,ζωγράφοι και εργάτες, διανοούμενοι και νοικοκυρές όλοι μαζί ανάκατα στην περιδίνηση γύρω από τον ήλιο που στην αρχή λόγο θερμότητας νόμιζα ότι είναι το καμίνι, όμως ήταν η Άννα αυτή που προσέλκυε αυτό τον κόσμο ανάμεσα σε κεραμικά ,ποιήματα ,κρασιά, σκίτσα σε χαρτάκια ,χρώματα ,τσιγάρα ,τραγούδια από το ράδιο, πολιτικές εφημερίδες, πινέλα, Βάζα με χρώματα και ένα ανάμικτο καπνό από το τσιγάρο τις αναθυμιάσεις του καμινιού τους υδρατμούς της ζεστής και της ανάσες .

Έστησα την μηχανή μου σ ένα ετοιμόρροπο τρίποδο έβαλα κάποια πανιά για φόντο ,έβαλα ένα φίλτρο πολαρισμού για τις αντανακλάσεις ,φωτομέτρησα με ένα φωτόμετρο χειρός και κλικ.

Ήμουν σίγουρος για την ποιότητα των φωτογραφιών, άφησα το φιλμ στην Άννα και έφυγα. Πέρασαν μερικές μέρες και πήρα να ρωτήσω τι έγινε ,αν εμφανίστηκαν οι φωτογραφίες.

Άκουσα μια διστακτική φωνή να μου λέει ότι ήταν καλές αλλά μαύρες, έπαθα μερική αποπληξία, πήδηξα στο πρώτο ταξί και σε ελάχιστο χρόνο τις κρατούσα στα χέρια μου , ένα αποτέλεσμα κοντά στο κιάρο σκούρο του Καραβάτζο τρόπος του λέγειν, αλλά σε καμιά περίπτωση την διαφημιστική φωτογραφία για προώθηση της δουλείας του εργαστηρίου.

Ήθελα να άνοιξη η γη να με καταπιεί η Άννα προσπαθούσε να με παρηγορήσει μια και ήταν εμφανής η στενοχώρια και η ντροπή που ένιωθα. Έφερα στο μυαλό μου την όλη διεργασία, προσπάθησα να βρω το λάθος ,ξανά και ξανά , δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά είχα κολλήσει, έφυγα με την ουρά στα σκέλια.

Μετά από κάποιες μέρες θυμήθηκα … το καταραμένο φίλτρο και πως δεν διόρθωσα τις ενδείξεις στην μηχανή.

Αυτές οι μαύρες φωτογραφίες ήταν η αρχή μιας μεγάλης στροφής στη ζωή μου, παράτησα το σινεμά διέκοψα τις σπουδές στην σχολή Σταυράκου και κόλλησα στο εργαστήρι αρχίζοντας να μαθαίνω τα πρώτα μυστικά της δουλείας από την Άννα.

Η ίδια αυτοδίδακτη με το ταλέντο εκείνων των καλλιτεχνών που αναδύονται από το πουθενά για να προσθέσουν όλη εκείνη την μαγεία που δημιουργεί η αναγκαιότητα της τέχνης για να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει σε καλλίτερους κόσμους. Λειτουργούσε σαν μια παντιέρα που σε ανάγκαζε με ένα μυστηριώδη τρόπο να συνταχτείς Πίσω της και να την ακολουθήσεις στις μάχες με όλους τους Γίγαντες και τους ανεμόμυλους.

Τα κομμάτια που έβγαιναν από τα χέρια της στην κυριολεξία είχαν τεχνική και τέχνη αλλά ταυτόχρονα ανάδυαν μια πριμιτίφ δύναμη που σε έφερνε σε άμεση επαφή με διαφορετικούς κόσμους που είχαν υπάρξει η έμελλε να υπάρξουν.

Έμεινα στο εργαστήρι ένα χρόνο και ρουφούσα ότι μπορούσα από τα μαθήματα που γινόντουσαν μόνο και μόνο από την ύπαρξη αυτής της ανιδιοτελούς ιέρειας της τέχνης ήταν λες και μοίραζε αστερόσκονη σε όποιον την συναντούσε και έστω για λίγο έμπαινε στον μαγικό πήλινο κόσμο της.

Πολλές φορές όταν δεν υπήρχαν λεφτά μαζεύαμε τα κενά μπουκάλια που πλημμύριζαν τον χώρο και τα πηγαίναμε στην διπλανή κάβα για μερικά καινούργια γεμάτα. Είχε την δύναμη μια συνηθισμένη και μίζερη μέρα να την μεταμορφώσει σε μια ποιητική χειρονομία, έγραφε τα ποιήματα της παντού σε πρόχειρα χαρτάκια σε κουτιά από τσιγάρα στον τοίχο. Η μικρή γκαρσονιέρα που έμενε αντί για έπιπλα είχε βιβλία βιβλία βιβλία ,ροφούσε την γνώση και την μετέτρεπε σε ζωή.

 Το χέρι της άγγιζε το πινέλο και κείνο λες και σταματούσε τον χρόνο σε γραμμές απόλυτης σταθερότητας, τα χρώματα της συνδυαζόντουσαν χωρίς σκέψη, για να δώσουν την σταθμισμένη απάντηση στο ερώτημα για της ισορροπίας.

Όλα αυτά με ένα τσιγάρο στο ένα χέρι και ένα ποτήρι που παραφυλούσε στα μικρά διαλείμματα μιας ατελείωτης μέρας που η κούραση είχε κουραστεί να περιμένει για να την τυλίξει στα δίχτυα της .Μπορούσε με την ίδια ευκολία να μετατρέψει την νύχτα σε μέρα και το αντίστροφο .Μια διαυγής ύπαρξη επικεντρωμένη απόλυτα στην δημιουργική μανία της .Το σπίτι της ήταν μια αναγκαίος συμβιβασμός για να μπορεί

να ικανοποιεί τις απολύτως αναγκαίες συμβάσεις όπως ο ύπνος πχ για να μπορεί να συνεχίζει την ζωή της δημιουργίας. Ότι και να συνέβαινε στον έξω κόσμο, χωρίς να την αφήνει ανεπηρέαστη, έβρισκε την δύναμη να το απομακρύνει σε ομόκεντρους κύκλους, σαν ένα βότσαλο στην λίμνη και να το μεταφέρει στην δουλειά της με την θαυμαστή εκείνη αλληγορία που σε στοιχειώνει για πάντα.

Ο πηλός ,η υγρασία , ο αέρας ,οι φόρμες ,οι γραμμές οι 2 και οι πολλές διαστάσεις, που αιχμαλώτιζαν τον χρόνο με την πατίνα της παράδοσης αλλά και το άγγιγμα του σύγχρονου κόσμου που την επηρέαζε με μια μάτια που δεν δίσταζε να παντρέψει με ένα ανεξήγητο τρόπο κινήματα και εποχές για να φτάσει στο τέλος με μια απίστευτη ταχυδακτυλουργική χειρονομία στην απόλυτα δική της τέχνη.

Είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς αυτή την απόλυτη δέσμευση του ανθρώπου με την τέχνη του και μάλιστα όταν αυτός είναι στα όρια , κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται την αδυναμία του να περιγράψει και ακόμα περισσότερο να ζήσει αυτούς τους ρυθμούς αυτή την επανάληψη του φαινομένου της αδιάλειπτης δημιουργίας, έτσι ξεμάκρυνα άλλαξα προορισμό και βάδισα με το δικό μου βηματισμό, χωρίς ποτέ να μην ρίχνω κλεφτές ματιές στην Άννα και το έργο της που από τότε όλο και μέστωνε δημιουργώντας τις απαντήσεις αλλά κυρίως τις ερωτήσεις,που χρειάζεται και χρειαζόμαστε.