Το κορίτσι με το πράσινο τζάκετ
Αυτό, το νυχτερινό πλάσμα μπορούσε να επαναπροσδιορίσει την
συμμετοχή της στον χρόνο, μέσα από τα
γραφτά ,τις ζωγραφιές ,την ζωή της που σαν μάγισσα ύφαινε ,ξεπερνώντας την
μελαγχολία, για τους ανθρώπους που δεν μπορούσαν ,να την ακολουθήσουν ,στα
ταξίδια που σκάρωνε, με την φαντασία της.
Εκεί που πίστευες ότι είχες συλλάβει την
ουράνια διαδρομή της, καταλάβαινες ότι κανένα σταθερό αστέρι του βορά ή του
νότου, δεν θα σε βοηθούσε να την ακολουθήσεις.
Οι άνθρωποι εμφανίζονται και χάνονται
,μερικές φορές κρατάνε την περιοδικότητα της ύπαρξης τους, στην ζωή μας και
άλλοτε εξαφανίζονται για πάντα, περαστικοί από την σκέψη μας, άυλα
εκτοπλάσματα, φαντάσματα που μας κατατρέχουν ή μας γαληνεύουν.
Όσο μικρή και αν είναι η επιρροή τους
στην ζωή μας δεν παύουν ποτέ να αποτελούν τους κρίκους που συνθέτουν την
αλυσίδα της. Μερικοί από αυτούς εξακολουθούν να γυαλίζουν μένοντας ανέπαφοι
στην σκουριά του χρόνου.
Ένα ποδήλατο και ένα στρατιωτικό
πράσινο τζάκετ, ήταν ο πρωινός διάδρομος
που επικοινωνούσε το είναι της, με τον κόσμο και όποιοι είχαν το
κουράγιο να την κοιτάξουν στα μάτια, βυθιζόντουσαν στις λίμνες με τα νούφαρα
μιας ποίησης που κυοφορούσε τα άγρια συναισθήματα, γεννημένα στην θεία
κατάπληξη. Σαν παιδί άμωμης σύλληψης,
καταραμένη να κουβαλά την «ευλογία» του σαλού, στα πέρατα ενός τόπου που
κατεβάζει τον ουρανό στην γη, μπερδεύοντας αγγέλους και δαίμονες, στα προσωπεία και τις ψυχές των ανθρώπων.
