ΑΝΝΑ ΜΠΑΡΚΟΥΡΗ

ΆΝΝΑ ΜΠΑΡΚΟΥΡΗ

Δούλευα σαν μπάρμαν στα Εξάρχεια ,κοντά στην γνωστή πλατεία . Κάποια μέρα ένας συνάδελφος μου γνώρισε έναν φωτογράφο τον Μ. Λουκακη. Αυτός και η γυναίκα του Άννα διατηρούσαν μια gallery κοντά στην πλατεία Αμερικής.

Αυτή ήταν η αφορμή να γνωρίσω την Άννα ,και την αεικίνητη παρουσία της .

Πριν ανοίξει την gallery είχε κάνει διάφορες δουλείες μεταξύ των οποίων και μοντέλο

στην σχολή καλών τεχνών. Δεν ορρωδούσε προ ουδενός ,έπαιρνε τις αποφάσεις της χωρίς να λογαριάζει το ρίσκο, έμπαινε στην φωτιά πάντα με την νεανική αποκοτιά του προσήλυτου ,οργάνωνε τον χρόνο της έτσι που πάντα να μπορεί να μπαίνει στο ησυχαστήριο της και να ζωγραφίζει. Οι παλιές αστικές πολυκατοικίες που είχε μεγαλώσει μαζί τους και η φθορά τους ήταν το πρώτο αγαπημένο της θέμα ,όσο γρήγορη ήταν στις αποφάσεις της τόσο πειθαρχημένη ήταν στην εκτέλεση τους.

Αυτό που την χαρακτήριζε ήταν η τόλμη και το κέφι της ,δεν διέκρινες πάνω της ποτέ καμιά έπαρση πάντα ήταν ανοιχτή να ρωτήσει να μάθει ,να δεχτεί να πάρει την γνώση από όπου αυτή προερχόταν. Το μεγάλο της ατού ήταν ο διάλογος και τα αστείρευτα

νιάτα που μπορούσαν να μεταδώσουν την χαρά και την συγκέντρωση για ένα καινούργιο ξεκίνημα.

Η Άννα μια δύναμη μια από κείνες τις χθόνιες θεότητες ,ανάμεσα στα τοπία και τα φρούτα , την φύση που προσκαλούσε στους πίνακες της για να τα μοιράσει απλόχερα

χωρίς κανένα δισταγμό χωρίς καμιά τσιγκουνιά, υλική η πνευματική. Είχε την δυνατότητα μια φρατζόλα ψωμί να την μεταμορφώνει σε γεύμα και να την μοιράζεται

χωρίς δισταγμό για το αύριο.

Το χαρακτηριστικό της ζωγραφικής της Άννας είναι η αόρατη παρουσία του ανθρώπου ,και η οικονομία του χρώματος ,έχει μια λιτή ακρίβεια στο να πλάθει τις φόρμες τις , ο ρεαλισμός της να εμπεριέχει την γνώση του μετρήματος αλλά το συναίσθημα εμφιλοχωρεί στα θέματα της σχεδόν αθέατο υπαινικτικό. Το βλέμμα του θεατή μπορεί να κινηθεί με νοσταλγία στους χώρους που στήνει σαν θεατρικά σκηνικά, και με αυτό τον τρόπο του δίνεται η δυνατότητα να υπερβεί τα σύνορα του τελάρου και να ταξιδέψει.

Η παλέτα της γίνεται αναλυτική στα γεώδη εναλλάσσοντας τους τονισμούς ,διαμορφώνοντας τα συμπληρωματικά με μια τονική αρμονία που μας στέλνει στα χρόνια που η ζωγραφική απαιτούσε την γνώση της παράδοσης των μεγάλων δασκάλων.

Στοιχεία της δουλείας της μπορεί κανείς να δει και σε άλλους ζωγράφους όπως στον Μ.Γεωργά, στην Δούκα Δανάη, στον Κ.Μαλάμο, Δ.Μυταρά, Μ.Μακρουλάκη, Σ.Παπανικολάου, Σ.Πετρόπουλο και σε πολλους αλλούς .Υπάρχει η αρχική προσέγγιση ,του ρεαλισμού, ωστόσο η δουλειά της Άννας χωρίς αυτό να είναι άμεσα ορατό περιέχει την μεταφυσική διάσταση των Ντε Κίρικο η ακόμα και του Μαγκρίτ χωρίς να περιλαμβάνει την σουρεαλιστική διάσταση των έργων τους.

Αυτή η ξεχωριστή μάτια χωρίς μεγαλόγδουπες εικαστικές φράσεις προσδιορίζει μια αληθινή αγάπη για την ζωγραφική αλλά και τον άνθρωπο, μπορεί κανείς να ακουμπήσει στα τοπία της Άννας να ξεκουραστεί και να νιώσει την ζεστασιά της