«Μικρή μου αγάπη, σκοτωμένο στήθος, πλαγιάζω στο
αδιέξοδο.
Φίλα το σάπιο κορμί, να γίνει καρπερή η σύλληψη.
Γέμισέ με, από το κορμί σου πλαγιάζω στο αδιέξοδο,
δίπλα στον παλιό πάγκο, στα σφαγεία της μοναξιάς.
Μ’ ακούει κανείς;
Πέρα από τα φώτα της πόλης, το κορμί μια τρύπα στο
σκοτάδι.
Ο ταξιδιώτης χρόνος, αιχμάλωτος στην πληγή, χτυπιέ-
ται να ξεφύγει.
Τα τελευταία σόλο του σαξοφωνίστα αδειάζουν της ελ-
πίδας το ποτήρι.
Και συ σαξοφωνίστα, άδειασέ μου τη γωνιά.
Δε σε έχω ανάγκη σαξοφωνίστα.
Άδειασέ μου τη γωνιά.»