ΚΩΣΤΗΣ ΜΑΚΡΗΣ

Ο φίλος της στρατιωτικού συνδέσμου, έγινε φίλος στον στρατό.

Μπορεί ένας βράχος να ειναι απαλός σαν βαμβάκι; Ένα πολιτικό σχήμα που έχασε την μορφή του ,μια αδιάκοπη κίνηση που μετεωρίζει τις συλλαβές . 

Το χρώμα και η γραμμή ,τα τατα τα τατα τατατα τα τατα ,σήματα Μορς απροσδιόριστα που μόλις τα εξηγήσεις χάνονται , τα τατα τα τατα τατατα τα τατα το ίδιο ξανά και ξανά αλλά κάθε φορά διαφορετικό ,κάτι αλλάζει. 

Ένας τυφλός αέρας που χωρίς να είναι ζεστός σε παρασύρει να τον ακολουθήσεις με ένα άδειο ποτήρι και οι σταγόνες μικρές τελείες που στεγνώνουν στα χνάρια που νόμιζες ότι έβλεπες.

Και σου λένε να περιγράψεις ακριβώς την διαδικασία αντίληψης του φαινομένου να μιλήσεις για τον άνθρωπο, να τον τοποθέτησης τοπικά χρονικά να εξηγήσεις τα συναισθήματα σου και τα δικά του.

Προσεγγίζεις σε μια ελεύθερη πτώση ,στην προσπάθεια να αγγίξεις την φιλία ,και δεν ξέρεις να συνθέσεις με ακρίβεια τις παλιές και τις καινούργιες λέξεις.

Μια παρτίδα που την παίζεις χρόνια και έχεις ξεχάσει τι παιχνίδι είναι, μια ισορροπία πάνω σε άδεια βαρέλια που κατρακυλούν στην κατηφόρα .Και ο φίλος γράφει ,γράφει σε δέρμα, γράφει το δέρμα ,γράφει και βουτάει την πένα στο αίμα και ξαναγράφει.

Τι είναι το θέμα του….ένα “παραμύθι”, θέτει ερώτηση ,θα μπορούσε το σύνολο του έργου να είναι μια ερώτηση; Αυτό είναι η ζωή φίλε μια ατέρμονη σειρά ερωτήσεων ,η θεϊκή τιμωρία ο διωγμός από την Εδέμ ήταν η απομάκρυνση από τον κόσμο των απαντήσεων .Καλώς ήρθατε στο ατέλειωτο κουίζ ,στο παιχνίδι δίχως νικητές.

Και εδώ μπαίνει η τέχνη, μια καινούργια ερώτηση που δίνει την ψευδαίσθηση της απάντησης και συ σκύβεις πάνω της να την φροντίσεις η και να την εξευμενίσεις.

Είναι ένα φαινόμενο που όσες φορές και να το εξηγήσεις καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα , δεν υπάρχει απάντηση. Εσύ είσαι υποχρεωμένος χωρίς εμφανή λόγο να συμμετέχεις σε αυτό το παιχνίδι ακόμα και αν δεν το εκτελείς, η κοινωνικότητα σου ακόμα και ο εσωτερικός σου κόσμος εξαρτώνται από αυτή την συμμετοχή που ξεκινά από το πρώτο νανούρισμα από το πρώτο ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων.

Το ανεξήγητο μας μαγεύει μας έλκει και μας αποσπά από την γη ,ένας στρόβιλος που δεν χρειάζεται κανένα μέσο που σε πάει και σε φέρνει ,ένα νανούρισμα χαραγμένο σε ένα βότσαλο, ένας κυνηγός που συναντά τον λαγό του.

Με τα δάχτυλα στο στόμα να φαλτσάρεις ένα ταγκό που καθρεφτίζεται σ ένα καλοκαιρινό δάκρυ μια εξομολόγηση αγάπης που φιλτράρει τον εαυτό σου σε ένα από τα δεκάδες ποτά που χάθηκαν στην χαραμάδα του μπαρ και όλα αυτά τυλιγμένα στο αραχνοΰφαντο τουλουπάνι του καπνού ,συσκευασία Δώρου της καρδιάς σου.

Και εγώ εκεί αθέατος μάρτυρας του θαύματος που συντελείται στην σιωπή και στο σκοτάδι ,να μεταφέρω στους ώμους μου το δυσβάσταχτο φορτίο του καθαρού συναισθήματος που εκπορεύεται χωρίς προορισμό σε ένα ατελεύτητο σύμπαν που καγχάζει μπροστά στην ανημποριά μας.

Και εκεί συναντηθήκαμε ,αν όχι εμείς οι πατεράδες μας στο Λυβικό το αντιμάμαλο

που έσπειρε ο Φώτης ο Αγγουλές σε λέξεις το ψωμί ,τα εντελβάις ,κουβαλώντας την φυματίωση σε ένα τελευταίο ταξιδι στο πλοίο της γραμμής Πειραιάς Χίος. Έτσι η άμμος που γλίστραγε ανάμεσα από τα δάχτυλα και έχτιζε τα όνειρα για μια Ελλάδα που δεν την βρήκαμε ποτέ, που δεν την βρήκανε ποτέ.